Βαθύ και ρομαντικό οι δύο λέξεις κλειδιά. Η μελαγχολική γραφή του συγγραφέα σε ρίχνει στο κενό γεμίζοντας το όμως με όμορφες περιγραφές. Το τοπίο και η ιστορία του σε ταξιδεύουν.Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι η θλίψη αυτή η οποία κυριαρχεί, αλλά τα φιλοσοφικά και υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν τον ήρωα τα οποία σε συναρπάζουν. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο ‘ θάνατος υπάρχει, ωστόσο δεν είναι το αντίθετο της ζωής αλλά μέρος της ‘. Τα βροχερά τοπία του φθινοπώρου σε κάνουν να αισθανθείς τους προβληματισμούς του βιβλίου για τις αναμνήσεις. Γιατί το πιο σημαντικό και το πιο ζωντανό σε αυτή τη ζωή είναι οι αναμνήσεις. Είτε καλές είτε κακές εμείς τις κρατάμε ζωντανές. Τίποτα δεν πεθάνει εάν μπορούμε και θυμόμαστε. Αν και για εμένα έκλεισε απότομα σαν βιβλίο το συναίσθημα και τον προβληματισμό που ήθελε να μου περάσει το κατάφερε.
